De Molen van Henri Hubert was een houten korenwindmolen die in 1919 aan de Parklaan werd opgetrokken door Henri Hubert-Schallier en Pierre Schallier. Henri Hubert had in 1913 de Westmolen in de Ettelgemsestraat (nr. 20) te Jabbeke gekocht van Edmond Acke. Hij liet hem daar afbreken en naar Bredene overbrengen door de Gistelse mlenbouwer August Peel voor 5257 frank.

Opeenvolgende eigenaars:
- 1919, opbouw: a) Hubert-Schallier Hendrik Jozef, werkman te Bredene en b) Schallier Pierre Jean, werkman te Bredene
- 01.10.1920, verkoop: Hubert-Schallier Henricus Joseph, molenaar te  Bredene (notaris Van Iseghem)
- 10.09.1951, erfenis: a) Wullepit-Hubert Julien (voor 2/4 volle eigendom en 1/4 naakte eigendom), werkman te Bredene en b) Hubert-Schallier Henri Joseph (voor 1/4 volle eigendom en 1/4 vruchtgebruik), molenaar te Bredene (molen in puin - overlijden van de vrouw van Henri Hubert)

De staakmolen werd nog tot 1930 gebruikt, toen Henri Hubert overschakelde naar een mechanische maalderij.

Tijdens de tweede wereldoorlog werd de molenkast door granaatscherven zwaar beschaidgd. De schade werd in 1946 volledig hersteld. De molen werd opnieuw sterk beschadigd door de storm van 22 april 1947, waarbij het wiekenkruis werd afgerukt.

Het gemeentebestuur van Bredene speelde in 1955 enige tijd met de gedachte om de molen te laten herstelen met behulp van een comité. De molen werd slechts voorlopig in stand gehouden omdat de gemeentelijke overheid geneigd scheen een jaarlijkse toelage te verlenen voor zijn instandhouding. Toen de gemeenteraad hierop niet wilde ingaan was het lot van de molen beslecht. Het gebint of de molenvoet was ook te ver vermolmd en de herstelling zou te duur uitvallen.

De eigenaar liet de molen op 2 november 1959 omtrekken. Veel hout werd als brandhout verkocht.

Zie ook: Jabbeke, Westmolen

Lieven DENEWET & Herman HOLEMANS

Flor Vandekerckhove, "De oude molen", in: blog "De Laatste Vuurtorenwachter", florsnieuwblog.blogspot.be, 18.07.2012.

[Herinneringen] — Lang voor het internet ons leven zou bepalen bedacht Marshall McLuhan de term global village. De ontwikkeling van de moderne communicatiemiddelen zou de mensen zo dicht bij elkaar brengen dat de aarde als een dorp zou worden, een vertrouwde plek waarin iedereen elkaar kent. In de jaren vijftig van vorige eeuw, mijn kindertijd, waren we bijlange zo ver nog niet. Toen was het eerder omgekeerd. Bredene Duinen, de wijk waarin ik leefde, was onze hele wereld. Ten noorden werd die afgebakend door de zee, ten zuiden door de polders, in het oosten fungeerde de Visserskapel (’t kapelletje) als merkteken en ten westen was er de oude molen. Het waren grenzen die wij, spelende kinderen, zelden overschreden. Ik herinner me dat grotere kinderen jaarlijks op ‘de platte duin’ een voetbalmatch speelden waarvan wij, kleintjes, de toeschouwers waren. Die van de Duinen tegen die van ’t Dorp. De eersten kenden we allemaal, dat waren onze grote jongens; die van ‘t Dorp kenden we niet, die leefden van ons afscheiden, ginder ver in de polders, daar waar de Duinenstraat overging in de Sluizenstraat, ten teken dat je in een andere wereld terechtkwam… en dat was maar een paar kilometer verder. Heel soms trokken we fietsend op avontuur en overschreden we de grenzen. We lieten ons dan overweldigen door exotische plekken als de Spuikom (de pit) waarin Haelewyck zijn oesters kweekte, of door het Dorp waar de landman over de dingen heerste. Een enkele keer trokken we de merkwaardige wijk achter dat kapelletje in, waar we een maat hadden wonen… Ten westen trokken we zelden verder dan de oude molen. In die tijd had het houten bouwsel al geen wieken meer, maar de toren, daar in de velden achter de Polderstraat (nu Parklaan), herinner ik me wel degelijk. Niet zolang geleden vond ik een postkaart waarop die molen afgebeeld staat. Op de achterkant staat de naam van de uitgever: ‘Edit.: O. Poppe-Matthys, 242, rue des Dunes, Breedene s/Mer.’ Op de foto is het bouwwerk nog in goede doen, maar ook daar heet hij al ‘De Oude Molen’.
Dat is wat ik tot gisteren over deze molen afwist. Maar intussen is de wereld wel degelijk een dorp geworden, zoals Marshall McLuhan het in de vroege jaren zestig al vermoedde. Dus ging ik op het net op zoek naar iemand die me meer over de molen kon vertellen. Dertig seconden later vond ik al een site die zo'n beetje alles over verdwenen molens verzamelt. (*)
Onze molen blijkt één van de vele te zijn die het molenaarsgeslacht Hubert aan de kust uitgebaat heeft. In Bredene hadden die Huberts zelfs drie molens, w.o. deze die ons interesseert en waarin molenaar Henri Hubert de plak zwaaide.
De site leert ons dat de staakmolen in 1919, in wat toen blijkbaar Kiezelweg heette, gebouwd werd om koren te malen. In de jaren dertig werd hij niet meer gebruikt en in WO II werd het wiekenkruis verwijderd. Op 2 november 1959 werd de vermolmde molenromp omgetrokken. Flor Vandekerckhove
(*) http://www. molenechos.org/verdwenen/molen.php?AdvSearch=2873