Leuven was een typische watermolenstad. Toch gebeurde het dat de watermolens tijdelijk niet aan de voedselbehoeften konden voldoen, vanwege vorst, droogte, overstroming of capaciteit.
Daarom werden in de binnenstad, op twee hoog gelegen plaatsen, windmolens gebouwd.

Een ervan werd gebouwd op de oude grafheuvel, in de omgeving van de Tomveldstraat aan de Tiensepoort.
We zien hem aangeduid op de Ferrariskaart (ca. 1775) met het bruin symbool van een standaardmolen.
Hij komt niet meer voor in de oudste documenten van het Belgisch kadaster.
De standaardmolen verdween dus al voor 1830.
Het toponiem Windmolenveldstraat is het enige wat ons ter plaatse nog aan de windmolen herinnert.

Lieven DENEWET

A. Meulemans, "De Leuvense watermolens in Eigen Schoon en de Brabander", jaargang 46, nr. 1-2, 1963, p. 34-37.
A. Meulemans, "Leuvense Ambachten. De Maalders", in: Eigen Schoon en de Brabander, XLVII, 1964, p. 271-300
M. Tits, "De Leuvense watermolens in Mededelingen van de Oudheidkundige Kring voor Leuven en omgeving", jaarboek 1986, p. 3-5, 23-26.
M.A. Duwaerts e.a., "De molens in Brabant", Brussel, Dienst voor Geschiedkundige en Folkloristische Opzoekingen van de Provincie Brabant, 1961.
Herman Holemans, "Kadastergegevens: 1835-1985. Brabantse wind- en watermolens. Deel 4: arrondissement Leuven (A-L)", Kinrooi, Studiekring 'Ons Molenheem', 1993.
Etienne Franckx, Ramon Kenis, Paul Reekmans & Wim Platteborze, "Redingeneiland, een watermolenpark", Leuven Historisch (Nieuwsbrief van het Leuvens Historisch Genootschap vzw), jg. 12, 2015, 1 (maart), (nr. 44), p. 24-35.
G. Vandegoor, "Leuven", 1998. E. Van Even, "Louvain dans le passé et le présent", Leuven, 1895.