De (houten) Molen Veys was een houten koren- en oliewindmolen aan de noordzijde van de Poperingseweg (nr. 300), in het gehucht Hoekje, op 600 meter ten westen van de kerk van Vlamertinge. Hij stond schuin tegenover de Witte Molen, waarvan de romp in 1966 werd gesloopt.

De Oostenrijkse keizer Jozef II verleende op 29 november 1783 aan aan Jan Le Leu het octrooi om deze molen te bouwen ("aan de kalsijde lopende naar Poperinge"). We zien hem aangeduid op de Atlas der Buurtwegen (ca. 1844) en de kaart Vandermaelen (ca. 1850) met het symbool van een staakmolen.

Eigenaars:
- 1783, oprichting: Le Leu Jan
- voor 1834, eigenaar: (van de grond) De Diesbach, rentenierster te Freiburg (D) en (van het gebouw) Bafcop Pieter, de weduwe, molenarin te Vlamertinge
- later, eigenaar: (van het gebouw) de kinderen: a) Bafcop Florentin Louis, te Vlamertinge, b) Bafcop Rosalie, echtgenote Veys Louis, te Vlamertinge en c) Bafcop Sophie, echtgenote Vanheule Louis, te Zonnebeke (overlijden van de weduwe van Pieter Bafcop)
- 25.05.1835, deling: (van het gebouw) Veys-Bafcop Louis, molenaar te Vlamertinge (notaris Boedt)
- 1836, verkoop: (van de grond) Veys-Bafcop Louis, molenaar te Vlamertinge
- later, erfenis: de kinderen: a) Veys Théodore Louis, handelaar te Vlamertinge, b) Veys Honoré Louis Marie, onderpastoor te Lichtervelde, c) Veys Melanie Rosalie, zonder beroep te Vlamertinge, d) Veys Auguste Gustave, handelaar te Harelbeke, e) Veys Isidore Florimond, brouwer te Vlamertinge, f) Veys Aimé Sésiré, zonder beroep te Ieper, g) Veys Jules Joseph, notaris te Vlamertinge, h) Veys Lucie Marie Louise, echtgenote Delie Désiré, handelaar te Vlamertinge en i) Veys Silvie, Romanie, echtgenote Lagrange Benoit, handelaar te Ieper (overlijden van Louis Veys)
- 28.11.1862, deling: Veys-Vandenbussche Theodore Aloïs, eigenaar te Vlamertinge (notaris Titeca)

Rond 1830 was de molen in het bezit van de familie Bafcop en later, via huwelijk, van de familie Veys. Deze familie was ook in het bezit van de dichtbijgelegen en meer bekende Witte Molen die ingericht was als olieslagerij en waarvan de romp pas in 1966 werd gesloopt.

De staakmolen verdween reeds in 1871. De laatste eigenaar, sinds 1862, was Theodore Aloïs Veys-Vandenbussche, eigenaar te Vlamertinge.

Lieven DENEWET & Herman HOLEMANS

Archieven
Algemeen Rijksarchief Brussel, Financiële Raad, nr. 1920 (oprichting, 1783)

Werken
E. Vanden Bussche, "Histoire de Vlamertinghe en Flandre", Brugge, 1879.
L. Duflou, "De Witte Molen te Vlamertinge 1801-1966", Iepers Kwartier, XV, 1979, 4 (december).
Remy Duflou  "Geschiedenis van Vlamertinge", Langemark, Vonksteen, 1956.
Herman Holemans, "West-Vlaamse wind- en watermolens. Kadastergegevens 1835-1990. Deel 8. Gemeenten V-Z , Opwijk, Studiekring Ons Molenheem, 2005.
John Verpaalen, Molens van de frontstreek, Koksijde, De Klaproos, 1995.
Jozef Maes, "In memoriam Pierre Veys en Vlamertingse molens", De Belgische Molenaar, 22.02.1976.