De Barinemolen werd voor 1712 opgericht als een houten oliewindmolen.
Hij stond tussen de Ieperlee en het kanaal Ieper-IJzer, aan het huidige Westkaaipad, ten zuiden van de Noorderring.

Het stampkot had in 1712 een jaarlijkse productie van ca. 200 ton olie. We zien het aangeduid op de Ferrariskaart (ca. 1775) met het bruin symbool van een staakmolen onder de benaming "Barme Molen".

Mits toelating van de Bestendige Deputatie van de provincie West-Vlaanderen op 8 maart 1849 werd de staakmolen vervangen door een stenen oliemolen.

Eigenaars na 1830:
- voor 1834, eigenaar: Ieper, de Stad
- 13.06.1835, verkoop: Lenoir Charles Benoit, handelaar en olieslager te Ieper (notaris Vandermeersch)
- 12.12.1842, verkoop: Baelde Philippus Karel, goudsmid te Ieper (notaris Boedt)
- 11.02.1845, verkoop: Lagrange-Doncker Pierre Jacques, handelaar te Ieper (notaris Vandermeersch)
- 07.03.1856, deling: Lagrange-Veys Benedictus Fortunatus, koopman te Brielen (notaris Beny)

De stenen molen werd in 1870 onttakeld en verder beschreven als landgebouw. In 1878 volgde de gehele afbraak.

Lieven DENEWET & Herman HOLEMANS

Lieven Denewet, "Heffingen op olie. Aantal en produktie van de oliemolens in de kasselrijen Ieper en Belle, in Poperinge en Wervik (1712)", in: Molenecho's, jg. 16, nr. 2-3 (maart-juni 1988).
Herman Holemans, "Westvlaamse wind- en watermolens. Kadastergegevens 1835-1990. Deel 1. Gemeenten A-B", Kinrooi, Studiekring Ons Molenheem, 1993, p. 66.
John Verpaalen, "Molens van de frontstreek", Koksijde, De Klaproos, 1995, p. 45.